Chai Latte Hyung - 2

Do: Hobi

Hyunggg~~

Do: Hobi

Co ty robisz?

Do: Hobi

Odbierz ten telefon, Hyung!

 Rzucił się na łóżko z bezsilności. Westchnął głośno. Wysłał do swojego przyjaciela już chyba z 20 wiadomości i nadal nie dostał odpowiedzi. Miał ochotę rzucić telefonem. Nagle usłyszał znajomy dźwięk przychodzącej wiadomości na Kakao Talk.

Od: Hobi

Czy wiesz, co to jest cierpliwość, Jiminie?

Do: Hobi

Czy wiesz, co to jest nagły wypadek, Hyung?

Do: Hobi

Mam problem. Zadzwoń do mnie.

- Co masz na myśli? Jaki problem? - Hoseok mógł nie odpisywać, jednak jeśli jego przyjaciel ma kłopoty, zawsze gotowy jest pomóc i go wesprzeć.
Jimin przygryzł wewnętrzną część policzka. Jak ma mu wyjaśnić tą dziwną i straszną sytuację?
- Jiminie? Jesteś tam?
- Poznałem w pracy chłopaka. On chodzi z nami na uczelnię, ale nawet o tym nie wie! A ja nie wiem co robić!
- Pytasz mnie, jak masz powiedzieć chłopakowi, że chodzisz z nim do szkoły? Mówisz poważnie?
Park omal nie rzucił komórką.
- Nie! Nie próbuję powiedzieć Yoongiemu, że chodzimy razem do szkoły!
- Yoongi?
- Szczupły, blond włosy...
- A, ten. Kojarzę go. Nie jest taki straszny.
- Wiem, że nie jest straszny! Nie po to do ciebie dzwonię.
- Uspokój się, zachowujesz się jak zakochana panna.
- Uhmm...
- Czekaj... Co?! - usłyszał krzyk ze słuchawki i odsunął ją od ucha.
Jimin czuł, że zaraz spali się ze wstydu. W sumie miał nadzieję, że tak się stanie.
- Jeśli komuś powiesz...
Głośny śmiech przyjaciela dotarł do jego uszu.
- Masz zamiar mu powiedzieć? Zresztą, po co ja pytam. Oczywiście, że chcesz! Dlatego do mnie dzwonisz.
Prawie spadł z łóżka. Oczywiście, że nie chce! Yoongi jest niesamowity, opanowany i zabawny, czyli taki jaki Jimin chciałby być, a nie jest.
Zresztą, jak mógłby mu powiedzieć o swoich uczuciach? To tylko wszystko pomiesza. W końcu rozmawiają i... no dobra, może nie jest tak, jak oczekiwał, ale lubi te ich przekomarzanki i nie zamierza z tego rezygnować. Chociaż te uczucia po trochu go zabijają. Ale umrze tak czy inaczej, prawda?
- Poważnie, Jimin, to nic takiego. Myślę, że zaakceptowałby to.
- A ja nie. Byłem tak trochę niemiły dla niego. Poza tym on jest przystojny, więc dlaczego miałby w ogóle mnie chcieć? Serca facetów jak Yoongi trudno zdobyć, przez ludzi jak ja...przez CHŁOPAKÓW jak ja! On prawdopodobnie nie jest nawet gejem!
- Park Jimin, czy ktoś cię w ogóle pytał? Nie zadręczaj się! Mój Jiminie jest milutki, kochany i śliczny.
- Hoseok Hyung, to nie czas, aby mnie podrywać...
- W twoich snach Minie!
- Ćwiczysz teksty na podryw, które powiesz Taehyungowi? Czy to tylko w TWOICH snach?
Albo Hoseok się rozłączył, albo nie miał już ochoty rozmawiać, bo w słuchawce zapanowała cisza. Jimin zupełnie nie wiedział, po co zadzwonił do przyjaciela. To, że mu nie pomoże, było całkowicie do przewidzenia.
I co on do cholery ma zrobić?

***

Następny dzień był straszny. Jimin po trzech godzinach wykładów i dwóch tańca, ledwo trzymał się na nogach, a biegł właśnie na kolejny wykład. Był prawie na miejscu, kiedy wpadł na kogoś. Owa osoba odwróciła się do niego i żałował, że nie może stać się niewidzialny, albo po prostu zapaść się pod ziemię.
- Jiminie? Nie wiedziałem, że uczysz się tutaj. - chłopak wyglądał na lekko zaskoczonego - Tak na marginesie, wiesz, że wpadanie na starszych jest złe? Mogłem zostać ranny. - Yoongi zaczął lamentować, udając, że pociera bolące ramie.
- Wybacz, Hyung. Spieszyłem się.
- Dlaczego? Spóźniony? Twoja klasa jest daleko?
- Nie, w sumie to tutaj - kiwnął głową w kierunku drzwi, znajdujących się za starszym, a ten podążył za jego spojrzeniem,
- To idź, miłego wykładu i patrz, jak chodzisz. - starszy pomachał i skierował się w stronę, w którą zmierzał, zanim Jimin na niego wpadł - Do zobaczenia. - rzucił jeszcze.
Jiminie?
Yoongi nazwał go tak pierwszy raz. Jego serce zatrzepotało niespokojnie. Mógłby patrzeć na te usta, wypowiadające jego imię, częściej.

***

Jimin nie wiedział jakim cudem dał radę dotrwać do 15. Kiedy skończył się ostatni wykład, wyszedł przed szkołę, kręcąc się chwilę po parkingu. Miał 2 godziny wolnego, zanim zacznie się jego zmiana. W końcu postanowił spędzić je w parku niedaleko szkoły.
Często przychodził tu przed pracą, aby oczyścić myśli i zaczerpnąć trochę świeżego powietrza, po kilku godzinach siedzenia w budynku. Rozsiadł się na ławce i odchylił głowę. Błękitne wiosenne niebo zasłaniało tylko kilka białych chmur, a promienie słoneczne, padały na twarz Parka, ogrzewając ją. Miał ochotę zasnąć lub chociaż na chwilę zamknąć zmęczone oczy i dać im odpocząć.
Odetchnął głęboko. Miał teraz czas pomyśleć o dzisiejszej rozmowie z Hoseokiem. Chłopak wziął sobie do serca jego wyznanie i jako prawdziwy przyjaciel, jak to określił, miał obowiązek mu pomóc. Wygadał wszystko swojemu chłopakowi, Taehyungowi, który zaczął mu opowiadać o niełatwych początkach jego zawiązku z Hoseokiem. Próbował udzielać mu rad, sugerując, by odpuścił sobie tandetne teksty, których Hobi używał. Niczego więcej się nie dowiedział, bo Jung się obraził i Kim musiał go jakoś udobruchać, poświęcając mu cały swój czas i uwagę.
Wiedział, że musi coś zrobić z tą dziwną sytuacją, ale nie miał pojęcia co.
- Dlaczego to jest takie trudne? - westchnął.
- Co jest trudne? - znajomy głos, rozbrzmiał tuż obok niego i Jimin musiał się powstrzymać, żeby nie krzyknąć ze zdziwienia.
- Ej! Nie podkradaj się w ten sposób! Niczego się nie nauczyłeś z naszego pierwszego spotkania?
- Oczywiście. Nie pozwalać ci prażyć kawy, bo prawdopodobnie ją spalisz.
Jimin szturchnął żartobliwie Yoongiego w ramię.
Chłopak zajął miejsce obok niego, a Prak przyglądnął mu się uważnie.
- Jak możesz nosić beanie w taką pogodę?
- Moje włosy nie wyglądają dzisiaj za dobrze.
- To nieprawda. - "Zawsze wyglądają dobrze" miał ochotę dodać.
Jimin podniósł głowę, kiedy poczuł, że chłopak się w niego wpatruje.
- Dlaczego tak mówisz?
Starszy był blisko.
Naprawdę blisko.
I pachniał naprawdę dobrze.
Jimin zawiesił się na moment. Jego usta poruszały się, ale żaden dźwięk się z nich nie wydostał. Yoongi zachichotał.
- Jesteś niemożliwy, dzieciaku. Nie możesz mnie okłamywać. Nawet żeby poprawić mi humor.
Jimin odetchnął z ulgą i udał, że się dąsa. Yoongi myślał, że chłopak wpatruje się w niego, starając się wymyślić wystarczająco dobrą odpowiedź, aby zamaskować swoje "kłamstwo".
Tak, to dobre. Niech tak zostanie.
Jimin jednak nie był w stanie nic odpowiedzieć, bo w tym momencie miał straszną ochotę pocałować swojego Hyunga, nie zważając na konsekwencje.
Był ciekawy czy od takiej ilości kawy, jego usta też nią smakują.